The Woman (2011)

UWAGA! Poniższa recenzja może zawierać spoilery!

  Rodzina Cleek, składająca się z ojca Chrisa, matki Belle, nastoletniej córki Peggy, trochę młodszego Briana oraz najmniejszej Darlin', zdaje się żyć szczęśliwie w swoim domku na wsi. Pewnego ranka jednak Chris wybiera się na polowanie i widzi dziwną kobietę myjącą się w rzece. Jej wygląd oraz to, jak z łatwością łapie przepływającą rybę wskazują na to, że spędziła całe życie w dziczy. Bogobojny pan Cleek postanawia, że trzeba coś z tym zrobić, łapie więc kobietę i zamyka ją w piwnicy. Od razu okazuje się, że ma ona skłonności do kanibalizmu, wskutek czego Chris nieodwracalnie traci jeden palec. Mężczyzna angażuje całą rodzinę w swój "szlachetny" projekt ucywilizowania dzikuski, ale tylko Brian tak naprawdę jest zadowolony z wkroczenia w ich codzienność nietypowego gościa, podczas gdy Darlin' jest wszystko jedno, a Belle i Peggy wyraźnie są przerażone. Z upływem dni staje się coraz bardziej oczywiste, że pobudki Chrisa nie są czysto humanitarne. Poczucie totalnej władzy nad uwięzioną, aczkolwiek wciąż brutalną, istotą ludzką sprawia, że prawdziwa natura mężczyzny ukazuje się w pełnej krasie, a jego stosunki z żoną i dziećmi wychodzą na światło dzienne w całej swej okazałości...

  Ekranizacja książki Kobieta - ostatniej części kanibalistycznej trylogii Jacka Ketchuma. Film wyszedł dwa lata po Offspring, adaptacji drugiej powieści serii, i od razu pragnę zaznaczyć, że The Woman przedstawia sobą gatunek oraz poziom zupełnie odmienne od poprzednika. Jeśli chodzi o aspekty stylistyczne i wykonaniowe, to pewnie stoi za tym trochę wyższy budżet, którym tym razem twórcom było dane dysponować, ale sam scenariusz (napisany na spółkę przez Ketchuma i reżysera obrazu Lucky'ego McKee) również zadowala mnie bardziej od Offspring. W The Woman mamy do czynienia z nieco głębszą treścią i chociaż wciąż jest to kino kanibalistyczne, uniknięto sytuacji, gdzie gore istnieje samo dla siebie. Fabuła nie wymaga znajomości poprzedniej części - mimo tego, że jest to sequel, film mógłby równie dobrze stanowić odrębną produkcję i nie wpłynęłoby to na jego odbiór. Najciekawszym wątkiem jest zamiana ról - oprawczyni z poprzedniej części tutaj staje się ofiarą tak zwanych "ludzi cywilizowanych".

  W rolę ludożerczyni ponownie wcieliła się Pollyanna McIntosh, która w tym obrazie popisała się jeszcze bardziej niż w Offspring. The Woman kładzie dużo większy nacisk na psychologię bohaterów oraz ich wzajemne relacje, co McIntosh wykorzystała po mistrzowsku. Najpierw pokazuje się dziką, nieskrępowaną, w pewnym sensie pewną swej wyższości nad Chrisem, mimo tego, że to ona stoi związana w piwnicy. Stopniowo jednak widzimy jej przemianę. Pozorną, ale zawsze. Niemalże od początku jest jasne, że to Chris będzie prawdziwym antagonistą. Już po zachowaniu żeńskich członków rodziny widać, jakimi sposobami mężczyzna utrzymuje w swoim domu "porządek". Wpierw są to subtelne oznaki, lecz po zarekwirowaniu i uwięzieniu Kobiety stają się coraz bardziej widoczne, Chris coraz mniej kryje się ze swoim seksizmem, który nieraz przybiera formę przemocy fizycznej. Nic dziwnego, że dorastający w takiej atmosferze Brian podpadrzył to i owo od ojca i sam przejawia jeszcze gorsze skłonności. Kobieta musi więc poddać się swoim oprawcom z cywilizowanego świata, lecz jedynie do czasu...

  Osoby, które po The Woman spodziewają się filmu kanibalistycznego godnego Offspring, niestety mogą doświadczyć zawodu. Wątek ludożerstwa całkowicie zatraca się w fabule, po to by zaatakować widza niespodziewanie na sam koniec. Od początku aż do krwawego zakończenia niewiele się dzieje jeśli chodzi o gore, ale pod względem wykonania nie można zarzucić poważniejszych niodociągnięć nielicznym krwawym efektom specjalnym. Kobieta odgryza palec Chrisowi, jest trochę znęcania się nad uwięzioną... Na prawdziwą jatkę trzeba zaczekać, jednak brak ostrzejszych brutalnych scenek w środku nie powinien przeszkaszać, ponieważ obraz nadrabia ten niedobór świetnym przedstawieniem psychologii dwóch najczarniejszych charakterów - Chrisa i Briana - oraz genialnym zobrazowaniem napiętych, często bardzo niejasnych relacji pomiędzy wszystkimi postaciami.

  Tytułowa pani kanibal jest ofiarą, jednak z pewnością nie jest ona jedyną postawioną w tej pozycji. Żona Chrisa Belle oraz córka Peg również są stłumione władczą naturą mężczyzny i mają z Kobietą więcej wspólnego, niż mogłoby się wydawać. Belle jest tak zastraszona, że w większości przypadków nie ma odwagi wypowiedzieć głośno swoich myśli, a za każdym razem, gdy już zbiera się w sobie i zaczyna wyrażać własne zdanie, Chris karze ją za to biciem. To dlatego pewnie stoi ona wiernie u boku męża, gdy ten robi z Kobietą wszystko co mu kaprys podpowie, mimo tego, że wyraźnie nie popiera całej sytuacji. Peg też nie mogła nie ulec wpływom patologii, w której dorasta, więc nie jest typową rozszczebiotaną nastolatką... Wydaje się, że jest na dobrej drodze, by dać się "wytresować" tak samo jak matka, jednak nadal jest na tyle silna, by kilka razy jawnie wziąć stronę Kobiety. W filmie nieraz widzimy wymiany wymownych, intensywnych spojrzeń pomiędzy trzema bohaterkami, które łączy oczywista nić porozumienia, pomimo ogromnej różnicy między ich światami - tym "dzikim" Kobiety i tym "cywilizowanym" rodziny Cleek.

  "Not every monster lives in the wild" ("Nie każdy potwór żyje w dziczy")... Już w trailerze jesteśmy uraczeni tą bezpośrednią wskazówką dotyczącą morału filmu. Przekaz jest prosty - nie trzeba daleko szukać bestialstwa, ponieważ jest ono wśród nas, być może nawet lęgnie się w osobie, z którą spędzamy życie. W The Woman to męski ród jest przedstawiony jako "bestia", groźniejsza nawet od "prawdziwej" potworzycy, przed którą w większości sytuacji normalne byłoby odczuwać większy strach. Jednak tutaj widz w końcu przyłapuje się na tym, że dopinguje Kobiecie, a nawet identyfikuje się z nią... Bo w czym jest ona inna od zastraszonych Belle i Peg? Nawet kanibalizm łatwo jej wybaczyć w obliczu skrzywienia, które aż bulgocze w pozornie wzorowych obywatelach - Chrisie i Brianie. Motyw potwora-ofiary nie jest nowy w kinie grozy (klasycznym przykładem jest chociażby Frankenstein (1931)), ale twórcy i tak dali radę nakręcić film, który chociaż swoją tematyką Ameryki nie odkrywa, wciąż jest w stanie zaintrygować publikę mieszanką napięcia, tajemnicy i brutalności w psychologicznej oprawie, ze szczyptą mocnego gore i przy akompaniamencie specjalnie napisanej rockowej ścieżki dźwiękowej. Cud, miód i orzeszki.

  The Woman jest bardziej znaną produkcją od poprzedniej części - Offspring - i szczerze powiedziawszy wcale mnie to nie dziwi, gdyż stoi ona na sporo wyższym poziomie. Nie chodzi tutaj tylko o lepsze wykonanie, na które pozwolił wyższy budżet, ale też o samo podejście do tematu. Oczywiście zależy jakiego rodzaju rozrywki ktoś łaknie, ale ja wolę fabułę bardziej złożoną od gore dla samego gore, chociaż jestem fanką mocnych obrazów i w The Woman doceniam również te bardziej graficzne momenty. Krwawych scen jest niewiele, do tego większość z nich jest skupiona w samym zakończeniu, jednak w moim odczuciu jest to dobre rozładowanie napięcia, które stopniowo narasta podczas seansu. Do tego film nie jest pozbawiony klimatu charakterystycznego dla niszowych produkcji, których też jestem wielką fanką. Zdecydowanie jeden z najlepszych horrorów, jakie było mi dane ostatnio zobaczyć.

Ocena: 8/10

***

Zapraszam do śledzenia mojego profilu na filmweb.pl