Smętarz dla zwierzaków (Pet Sematary) (2019)

  Rodzina Creed - Louis, Rachel oraz dwójka ich dzieci, Ellie i Gage - przeprowadza się ze stresującego Bostonu do Ludlow, małej mieściny w Maine. Na terenie nowo nabytej posesji odkrywają cmentarz dla zwięrząt, gdzie miejscowe dzieciaki od pokoleń chowają swoich pupili. Nietypowe podwórko sprawia, że Ellie zaczyna niepokoić myśl o śmierci najbliższych, w tym jej ukochanego kota Churcha. Tymczasem ciężarówki beztrosko pędzą przez drogę naprzeciwko nieogrodzonej posiadłości Creedów...

  "Jedziemy dalej z festiwalem odgrzewania kotletów" - można pomyśleć o drugiej adaptacji jednej z najmroczniejszych powieści Stephena Kinga. Z tym że, mając na uwadze jakość Smętarza dla zwierzaków z 1989 roku, rzucenie tej konkretnej, gnijącej (dosłownie i w przenośni) bryły mięcha z powrotem na patelnię było doskonałą okazją do ulepszenia przepisu na film, który niejednemu fanowi twórczości mistrza grozy stanął w gardle. Po seansie jednak ciężko oprzeć się wrażeniu, że na tak szczytny cel zabrakło ambicji, a jedynym motywatorem, by sfinalizować projekt, był kasowy sukces Tego (2017). Niestety niewiele pomogło posadzenie na stołku reżyserskim Kevina Kölscha i Dennisa Widmyera, których niedoskonałe, ale wciąż interesujące Gwiazdy w oczach (2014) pozwalają mnieniać, że w tym przypadku hollywoodzka maszyna nie tyle związała im ręce, co ucięła przy samych łokciach. Wracając myślami do emocjonalnego rozgardiaszu, jaki potrafi wywołać literacki pierwowzór, muszę z bólem napisać: w nowym Smętarzu dla zwierzaków nie ma niczego szczególnie wbijającego się w pamięć.


  Acz nie można zarzucić pomysłodawcy Mattowi Greenbergowi i scenarzyście Jeffowi Buhlerowi braku chęci odświeżenia znanej szerokiemu gronu odbiorców historii, zmiany wprowadzone do oryginalnej fabuły są drastycznie tylko z wierzchu... i to nie dlatego, że zdradza je skandalicznie napakowany spoilerami zwiastun. Motywem przewodnim nadal jest radzenie sobie ze stratą wraz z całym tabunem tematów pokrewnych, jak wiara i/lub niewiara w życie pozagrobowe, żałoba, akceptacja śmierci jako naturalnej kolei rzeczy itp., itd. W materiale wyjściowym niewątpliwie tkwi potencjał na dzieło pokroju podejmującego podobne kwestie Dziedzictwa. Hereditary (2018), ale ostateczny efekt jest zbyt lekki, żeby zrobić jakąkolwiek różnicę - nawet najbardziej współczującemu widzowi.

  Pierwsza połowa Smętarza... przypomina beznamiętne odhaczanie kolejnych punktów na liście "do zrobienia". Nowy dom; niebezpieczeństwo; dużo łopatologicznego tłumaczenia; kilka tragicznych zdarzeń; niezbyt głębokie dywagacje życiowe. Po raz drugi na ekranie goszczą dwie ikoniczne postacie - Victor Pascow oraz siostra Rachel, Zelda. Ten pierwszy jednak robi tutaj jedynie za wymówkę, by wrzucić do kotła jedną scenę gore więcej (co nie byłoby złym rozwiązaniem, gdyby nie fakt, że ilość sztucznej krwi zużytej na planie i tak jest niezadowalająca), a ta druga służy głównie jako generator łatwych do przewidzenia jump scare'ów. Nie dość więc, że zaserwowana nam zostaje dość nudna i zdecydowanie za długa powtórka z rozrywki (twór Kinga zdążył już przecież porządnie zakorzenić się w popkulturze), to puenta opowieści - pierwotnie tak mocna - gubi się gdzieś pomiędzy konwencjonalnymi próbami szokowania a nieudolnymi usiłowaniami, aby choć raz podrzucić nas w fotelu.



  Film nabiera werwy, kiedy w końcu rusza akcja, dla której pewnie większość zdecydowała się na zakup biletu do kina. Tempo robi się nawet ciut za szybkie, co jeszcze potęguje wrażenie rozlazłości wstępu, lecz pozwalają na to przymknąć oko takie ozdobniki jak dopracowana, względnie realistyczna charakteryzacja, kilka udanych "ciarogennych" momentów (chociażby na swój subtelny sposób smutna i koszmarna scena kąpieli) oraz powtykane tu i ówdzie nawiązania do innych znanych utworów Kinga (np. widoczna przez chwilę w kadrze tabliczka z informacją o zjeździe do Derry). Obsada, a zwłaszcza jej najmłodsi członkowie, nareszcie dostaje prawdziwą szansę wykazania się umiejętnościami aktorskimi, którą wszyscy wykorzystują z lepszym lub gorszym skutkiem. Napisanie, kto stanął przed największym wyzwaniem, wiązałoby się ze zdradzeniem jednego z najważniejszych punktów zwrotnych fabuły, wiedzcie zatem tylko, że John Lithgow jako Jud Crandall, sąsiad protagonistów, spisał się na medal, a wcielający się w Louisa Creeda Jason Clarke wypadł tylko odrobinę mniej sztywno od Dale'a Midkiffa w tej samej roli trzydzieści lat temu.

  Smętarz dla zwierzaków nie jest obrazem wyjątkowo źle zrealizowanym. Wątpliwe jednak, by przeciętność była lepsza od lokowania się poniżej średniej - wszak o "najgorszych filmach wszech czasów" przynajmniej mówi się długo po premierze. Scenariusz z całą pewnością mógł być mniej powierzchowny, a reżyseria bardziej odważna. Ale jest jak jest. I mamy po prostu jeszcze jedną pozycję do obszernej kolekcji horrorów, które smakują dobrze tylko zagryzane popcornem i zapijane dużą ilością coli. Towarzyszący napisom końcowym cover piosenki Ramones Pet Sematary w wykonaniu zespołu Starcrawler dostajemy chyba w ramach nagrody pocieszenia.

Ocena: 5,5/10

***

Powyższa recenzja znajduje się również na filmweb.pl (link) oraz altao.pl (link).
Zapraszam do śledzenia mojego profilu na obu portalach.

Komentarze

  1. Długo się zastanawiałam nad tym filmem i szczerze lekko żałuję, że go obejrzałam. Zawiodłam się. Za to Twoja recenzja trafia w punkt.

    OdpowiedzUsuń
  2. Dalej nie widziałam tego filmu, chyba nadrobię :D

    OdpowiedzUsuń
  3. Koniecznie muszę przeczytać w najbliższym czasie

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Najczęściej czytane posty